Στον Ιερό Ναό μας φυλάσσεται ιερά εμβάς (παντόφλα) του Αγίου Διονυσίου του εν Ζακύνθω

Απολυτίκια, συναξάρια  και βιοτή  των Αγίων, των οποίων ιερά λείψανα φυλάσσονται στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού

Απολυτίκιον.
Ήχος α΄. Του λίθου σφραγισθέντος.
Της Ζακύνθου τον γόνον και Αιγίνης το πρόεδρον, τον φρουρόν μονής των Στροφάδων, Διονύσιον άπαντες, τιμήσωμεν συμφώνως οι πιστοί  βοώντες προς αυτόν ειλικρινώς. Σαις λιταίς τους την σην μνήμην  επιτελούντας σώζε τους βοώντας σοι. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε Θαυμαστώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν πρέσβυν ακοίμητον. 
 
Συναξάριον:
Τη 17η του αυτού μηνός (Δεκεμβρίου) μνήμη του εν αγίοις Πατρός ημών Διονυσίου Αρχιεπισκόπου Αιγίνης του θαυματουργού.

Βίος και πολιτεία:
Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο  το 1547 από γονείς πλουσίους και ευσεβείς και ανήκει στην οικογένεια Σιγούρου (ή Σηκούρου). Ανατράφηκε από την οικογένεια του με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Έτσι γρήγορα διακρίθηκε στα γράμματα και την αρετή. Νωρίς, μόλις ενηλικιώθηκε, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία του θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως να συντρέχει στην ανακούφιση των φτωχών.
Νοιώθοντας την κλήση προς τον μοναχικό βίο από νωρίς απαρνήθηκε γονείς, πλούτο, δόξα, τις απολαύσεις του κόσμου και ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα στη βασιλική Μονή των Στροφάδων νήσων απέναντι από τη Ζάκυνθο, όπου χειροτονήθηκε και Ιερέας. Εκεί ασκήθηκε στην αγρυπνία, την εγκράτεια και τη μελέτη των Γραφών.
Θέλοντας να προσκυνήσει του Αγίους Τόπους  πέρασε από την Αθήνα και μετά από την επιμονή  του Αρχιεπισκόπου Αθηνών –ο οποίος άκουσε κάποια Κυριακή το λαμπρό του κήρυγμα- χειροτονείται, μετά από πολλές παρακλήσεις, επίσκοπος Αιγίνης, χωρίς τελικά να κάνει το ποθούμενο ταξίδι του. 
Τα ποιμαντικά του καθήκοντα, επετέλεσε άγρυπνα και άοκνα. Αναδείχτηκε διδάσκαλος, πατέρας και παιδαγωγός του ποιμνίου του.  Η φήμη του είχε διαδοθεί παντού, αλλ' αυτός παρέμενε απλός και ταπεινός.
Ασθένησε όμως από τους πολλούς κόπους και παραιτήθηκε.
Γύρισε στη Ζάκυνθο και στη συνέχεια αποσύρθηκε στη Μονή της Θεοτόκου της Αναφωνητρίας, όπου ασκήτευε και με αγάπη κήρυττε και βοηθούσε τους κατοίκους του νησιού. Ήταν τόση η αγάπη που είχε, ώστε συγχώρεσε και προστάτεψε ακόμα και τον φονιά του αδελφού του.
Ο Διονύσιος εκοιμήθη οσιακώς, σε βαθιά γεράματα, στις 17 Δεκεμβρίου 1624. Τάφηκε στη Μονή Στροφάδων και κατά την εκταφή το λείψανό του βγήκε ευωδιαστό και αδιάφθορο. Ετσι παραμένει μέχρι σήμερα, και η Ζάκυνθος τιμά και πανηγυρίζει τον Άγιο, σαν προστάτη και πολιούχο της. Λόγω των πολλών θαυμάτων που ο Θεός επιτελεί δια των πρεσβειών του, η Εκκλησία  του έχει δώσει την προσωνυμία  του Θαυματουργού.