Για κάθε ορθόδοξο η Ανάσταση αποτελεί το κέντρο της λατρείας του για όλη τη διάρκεια του χρόνου. Γι' αυτό και κάθε Κυριακή οι ορθόδοξοι, και μάλιστα όσοι προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία, κάνουν Πάσχα. Αναστάσιμοι είναι οι ύμνοι κάθε Κυριακής. Και με τον ίδιο Πασχαλινό αμνό τρέφονται κάθε Κυριακή, και σε κάθε λειτουργία των καθημερινών, οι πιστοί.
Η Ανάσταση του Κυρίου μας αποτελεί, λοιπόν, το κέντρο της λατρευτικής μας ζωής. Αλλά και αυτής της ίδιας δικής μας ύπαρξης. Ο Αναστημένος Χριστός παίρνει δικαιωματικά την κεντρικότερη θέση μέσα στη σκέψη των πιστών. Μέσα στο κέντρο του συναισθηματικού τους κόσμου. Μέσα στην καρδιά τους. Όπως όλος ο λατρευτικός μας κύκλος περιστρέφεται γύρω από το Πάσχα και την Ανάσταση, έτσι κι η ζωή μας, άξονά της έχει την Ανάσταση του Σωτήρα μας.
Η Ανάσταση είναι το καύχημά μας. Η παρηγοριά μας. Η χαρά μας. Ο θρίαμβός μας. Η Ανάσταση του Χριστού μας ανάστησε τον άνθρωπο σε μια άλλη ζωή, αγνή, ηθική, άγια, παραδεισένια. Χάρισε στον άνθρωπο περιεχόμενο. Άνοιξε σ' αυτόν πλατιούς ορίζοντες. Του φανέρωσε ότι ο θάνατος ο επίγειος δεν αποτελεί τέρμα. Αλλά αφετηρία για μια ζωή καινούργια. Μέσα στο φως του Θεού. Μέσα στην αγάπη του Θεού. Μέσα στην αγκαλιά του Θεού.
Είμαστε τα παιδιά και τα βλαστάρια της Ανάστασης. Ακόμη κι αν είμαστε μικροί στην ηλικία και λίγοι στον αριθμό. Όμως, για να επαναλάβουμε κάποια λόγια ενός στοχαστή, «όσο μικροί, όσο λίγοι κι αν είσθε, εσείς οι φίλοι του Χριστού, πολλοί θα ζεσταθούν από τη φλόγα σας. Πολλοί θα επωφεληθούν από το φως σας.» (Φρ. Μωριάκ).
Τι θέση έχουν οι νέοι και τα παιδιά στη σκέψη και στους πόθους του Ιησού μας, φανερώνεται από τις δυο από τις τρεις νεκραναστάσεις που έκαμε προσωπικά ο Ίδιος, πριν από το πάθος Του. Αυτό είναι συμβολικό. Είναι αποκαλυπτικό. Ανάστησετη δωδεκάχρονη θυγατέρα του Ιαείρου, τον έφηβο γυιο της χήρας της Ναΐν και τον τετραήμερο, στον τάφο, φίλο Του Λάζαρο.
Στις δυο πρώτες περιπτώσεις άπλωσε ο Αρχηγός και Χορηγός της ζωής το χέρι και άγγιξε χωριστά το παιδικό και το νεανικό, αυτά τα δυο χέρια, που νέκρωσε ο θάνατος και μ' ένα Του πρόσταγμα τους ξανάφερε στη ζωή: «Η παις εγείρου», είπε στην πρώτη. «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι», είπε στον δεύτερο. Οι αναστάσεις πραγματοποιήθηκαν αυτοστιγμεί.
Στους σημερινούς νέους, άνεμοι ποικίλης προέλευσης, άλλοι όλοι παγωνιά κι άλλοι σαν τον λίβα, πυρωμένοι, καψάλισαν τα φτερά πολλών ψυχών. Πάγωσε μέσα στις καρδιές τα όμορφα και ζωηφόρα ιδανικά αναρίθμητων νέων. Όμως ο αιώνιος Οδοιπόρος και Αναζητητής των ψυχών έρχεται μπροστά στις νεκρωμένες ψυχές. Απλώνει το ζωοπάροχο χέρι Του και λέγει στη μια: «Η παις εγείρου.» Κόρη μου σήκω από τη σκιά του θανάτου. Έλα κι αντίκρισε σε μένα και τη διδασκαλία μου το φως της ζωής.
Και στον άλλο επαναλαμβάνει: «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι.» Νέε μου, εγώ σου λέγω, αναστήσου απ' τον τάφο σου. Άνοιξε τα μάτια σου κι ατένισέ με τον Πλάστη σου, την πηγή της ζωής.
Ακούστε τον θριαμβευτή πάνω στον θάνατο αρχηγό μας. Ξεσηκωθείτε ηρωικά κι επαναστατήστε στο κράτος της αμαρτίας, που ζητά να σας καταπλακώσει. Υψώστε ψηλά το λάβαρο της Ανάστασης και παλέψτε ενάντια στο ψέμα και την υποκρισία. Πολεμήστε τις μικρότητες και τα πάθη. Ποδοπατήστε το μίσος. «Πλατύνθητε», όπως παραγγέλλει ο Παύλος, ο στρατηγός ο δόκιμος αυτός του χριστιανικού πιστεύω, και αγαπήστε ολόψυχα τον Θεό μας και τους συνανθρώπους μας. Αφήστε το «εγώ», το αποτρόπαιο αυτό είδωλο και ξανοιχτείτε στο «συ». Γίνετε φορείς του Ευαγγελίου της Ανάστασης. Μικροί απόστολοι του Ιησού μας μέσα στις οικογένειές. Μέσα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Μέσα στην κοινωνία μας.
Θέστε τις καρδιές σας κι όλο το «είναι» κάτω από το άγρυπνο και διεισδυτικό βλέμμα του Κυρίου μας. Καλέστε Τον να γίνει μόνιμος κάτοικος μέσα στην ύπαρξή σας. Δώστε Του το τιμόνι της ζωής σας. Χαρίστε τη θέληση, το σώμα και την ψυχή σας στη δικιά Του θέληση. Μπείτε αποφασιστικά στον αγώνα κάτω από τη δική Του αγάπη. Κι ανοίξτε τότε τις καρδιές για να πλημμυρίζουν από τις χαρές για τις νίκες και τους θριάμβους πάνω στον εαυτό σας. Πάνω στο κράτος της αμαρτίας. Η ζωή σας θα κυλά μέσα στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα. Η ζωή σας θα καταλήξει στην απαρχή της αιώνιας ζωής, που θα χαίρονται για πάντα όλοι οι αναστημένοι.
Παιδιά μου, ποτέ μην το ξεχνάτε. Είσθε παιδιά της Ανάστασης. Ζείτε πια σαν πραγματικά αναστημένοι.
