Μερικές συζητήσεις γίνονται δύσκολες. Πολλές φορές προτιμούμε να μην θίξουμε ένα θέμα, άλλες μπορεί να σκεφτόμαστε μήπως πρέπει να γίνουμε πολύ διπλωματικοί, άλλοτε πάλι αισθανόμαστε πως δεν θα μας καταλάβουν ή νιώθουμε παρεξηγημένοι. Και συχνά μένουμε θυμωμένοι και πληγωμένοι, νιώθοντας ανίσχυροι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.
Ποιοι είναι οι εσωτερικοί διάλογοι που κάνουμε με τον εαυτό μας; Γιατί γίνεται αυτό;
1. Η συζήτηση του τι συνέβη. Οι δύσκολοι διάλογοι περιλαμβάνουν διαφωνία επάνω στο ποιος έπρεπε να κάνει τι, ποιος έχει δίκιο, κλπ.
- Υποθέτουμε ότι βλέπουμε τα ίδια πράγματα με τον άλλον, ενώ στην πραγματικότητα βλέπουμε διαφορετικές πλευρές της πραγματικότητας- μπορούμε λοιπόν να γίνουμε περίεργοι για την ιστορία του άλλου
- Υποθέτουμε ότι οι προθέσεις του ήταν κακές, ιδιαίτερα αν μας έχει πληγώσει κάτι που είπε ή έκανε –στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε τι προθέσεις είχε, τις συμπεραίνουμε
- Ψάχνουμε για έναν φταίχτη, ενώ στην πραγματικότητα όλοι συμβάλλουμε σε μια κατάσταση -η κατηγορία μας κάνει όλους αμυντικούς και δεν βοηθά τον διάλογο
Η στάση του ΚΑΙ μας βοηθά να αγκαλιάσουμε και τις δύο ιστορίες-δεν χρειάζεται να έχει οπωσδήποτε δίκιο ο ένας και άδικο ο άλλος. ΚΑΙ οι δύο ιστορίες έχουν νόημα.
2. Τα συναισθήματα μέσα μας. Συχνά τα φοβόμαστε ή τα αρνούμαστε. Και αν τα καταλαβαίνουμε, πάλι αισθανόμαστε ότι καλύτερα είναι να μην συζητηθούν. Έχουμε μάθει μεγαλώνοντας ότι μερικά συναισθήματα καλύτερα είναι να μένουν κρυμμένα, ακόμα και από εμάς που τα νιώθουμε. Κι όμως, τα συναισθήματα υπάρχουν και είναι σαν τα χέρια μας ή τα πόδια μας. Αγνοώντας οι ίδιοι τα συναισθήματά μας, διδάσκουμε και τον άλλον να κάνει το ίδιο -να αγνοήσει πώς αισθανόμαστε. Υποθέτουμε πως οι καλοί άνθρωποι δεν κλαίνε, δεν θυμώνουν, δεν αποτυγχάνουν, δεν ζητάνε, κλπ. Αν είστε καλός άνθρωπος υπάρχουν καλά νέα: όλοι κλαίμε, όλοι θυμώνουμε, όλοι κάποτε δεν πετυχαίνουμε κάτι, όλοι κάποτε χρειαζόμαστε βοήθεια κλπ. Τα συναισθήματά μας έχουν την ίδια αξία με τα συναισθήματα του άλλου. Όταν τα αγνοούμε, έτσι κι αλλιώς παρεισφρύουν στις σχέσεις μας με πλάγιους τρόπους. Σε μια δύσκολη συζήτηση, μπορεί κανείς αφού αναγνωρίσει τι νιώθει, να συζητήσει τα συναισθήματά του, αρχίζοντας με το ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ. Μιλάει έτσι από τη δική του οπτική, και επικοινωνεί με ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Κάτι τέτοιο μπορεί να χρειάζεται δουλειά μέσα μας, αφού συχνά μεγαλώνοντας μάθαμε να αγνοούμε ορισμένα συναισθήματα, δηλαδή ότι ορισμένα συναισθήματα είναι απαράδεκτα. Μπορεί κανείς να ρωτήσει τον εαυτό του: «ποιο είναι το συναισθηματικό μου αποτύπωμα, ποια συναισθήματα δυσκολεύομαι συνήθως να εκφράσω»;
3. Η ταυτότητά μας, η αίσθηση του ποιοι είμαστε στον κόσμο. Διάλογοι που μας ταράζουν συχνά απειλούν την εικόνα που έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας, ιδιαίτερα αν είναι εικόνα του όλα ή τίποτα. Είμαι καλός ή κακός; Είμαι ικανός ή ανίκανος; Είμαι αξιαγάπητος ή όχι; Η ταυτότητά μας μπορεί να γίνει πιο περίπλοκη. Κανείς δεν είναι πάντα ή ποτέ οτιδήποτε. Όλοι διαθέτουμε μια πληθώρα χαρακτηριστικών θετικών ΚΑΙ αρνητικών.
Η επίγνωση, η γνώση του εαυτού μας, βοηθά σημαντικά το πώς προσεγγίζουμε διάφορα θέματα που μας απασχολούν. Βοηθά στο διάλογο και στις σημαντικές μας σχέσεις.
Έλενα Παπαθανασοπούλου, MSW
