Μεγάλη Εβδομάδα

Η Μεγάλη Εβδομάδα
Μια ευλογημένη πορεία, δίπλα στον πορευόμενο προς το  Πάθος και την Ανάσταση Χριστό

Ο ορθόδοξος χριστιανός, όλη αυτή την Εβδομάδα έχει ένα μεγάλο δρόμο να οδοιπορήσει. Μεγάλο όχι με τις εξωτερικές, αλλά με τις εσωτερικές διαστάσεις. Ένα δρόμο που περπάτησε ο ίδιος ο Χριστός. Ναι, και ας μη φανεί σε κανέναν τούτο το πράγμα παράδοξο. Αν δεν «συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν» δεν θα μπορέσουμε ούτε τη Μεγαλοβδομάδα να νοιώσουμε, ούτε και στην Ανάσταση να φθάσουμε μαζί Του. Σ’ αυτό το δρόμο που βρίσκεται πάντα κάτω από τη σκιά του Σταυρού και αντικρίζει στο βάθος το φωτεινό λόφο της Αναστάσεως, οι Άγιοι Πατέρες έβαλαν μερικά σημάδια σαν ορόσημα που μας βοηθούν και αυτά με έναν ειδικό το καθένα τρόπο για να πετύχουμε το σκοπό μας.
Τη Μεγάλη Δευτέρα μετά το κοντάκιο και τον οίκο της ημέρας θ’ ακούσουμε μαζί με το σύντομο συναξάρι αυτό το υπόμνημα: «τη Αγία και Μεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του παγκάλου και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης συκής». Δοξάζεται και τιμάται ο  πάγκαλος Ιωσήφ διότι σκλαβώθηκε μεν κατά το σώμα αλλά έμεινε αδούλωτος κατά την ψυχή. Η κατάρα έπειτα της άκαρπης συκιάς μας διδάσκει να κάνουμε έργα και καρπούς πνευματικούς διότι όταν έλθει ο Κύριος δεν πρέπει να έχουμε μόνο φύλλα και μας δείξει τη φωτιά που είναι η μοίρα των ακάρπων δένδρων.

Τη Μεγάλη Τρίτη θ’ ακούσουμε «της των δέκα παρθένων παραβολής μνείαν ποιούμεθα». Δηλ. των πέντε φρονίμων και των πέντε μωρών παρθένων, με τις διδακτικές τους λαμπάδες. Η Εκκλησία εδώ μας συμβουλεύει «να σπουδάσωμεν ν’ ανάψωμεν τας νοητάς λαμπάδας των ψυχών μας, ως αι φρόνιμοι εκείναι παρθένοι ίνα συναπαντήσωμεν τον νυμφίον των ψυχών ήτοι τον Δεσπότην μας Ιησούν Χριστόν, όστις μέλλει να έλθη εν τη συντελεία του κόσμου διά να εμβάση τας φρονίμους ψυχάς μέσα εις τον ουράνιον νυμφώνα της αϊδίου τρυφής και βασιλείας».
Τη Μεγάλη Τετάρτη: «της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός ότι προ του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονεν». Ποιος δεν δακρύζει, όταν σκεφθεί, ότι, ενώ όλοι αμαρτάνουμε – και πολλές φορές βαρύτερα από την πόρνη - ωστόσο δεν ακολουθούμε το παράδειγμα της, για να σβήσουμε με δάκρυα μετανοίας το πλήθος των αμαρτιών μας.
Τη Μεγάλη Πέμπτη «εορτάζομεν τον Ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον, την υπερφυά προσευχήν και την προδοσίαν». Η κυριαρχούσα μορφή-αιώνιο σύμβολο σκότους συνειδήσεως και παράδειγμα προς αποφυγήν- είναι η προδοτική όψη του Ιούδα.
Τη Μεγάλη Παρασκευή «τα Άγια και Σωτήρια και Φρικτά Πάθη του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού επιτελούμεν».
Και το Μέγα Σάββατο «την Θεόσωμον Ταφήν και την εις Άδου κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν».
Πίσω από το μαρτύριο και το Πάθος ο χριστιανός βλέπει πάντοτε το γλυκό φως της Αναστάσεως. Ο ορθόδοξος είναι ντυμένος με το ζεστό ένδυμα της χαρμολύπης. Πάσχει και υποφέρει, αλλά όχι με ασυγκράτητο σαρκικό πόνο. Ιδού πως βλέπουν μερικοί από τους αγίους Πατέρες το Σταυρό και το μυστήριο της Σταυρώσεως.
 Ο ακάνθινος στέφανος φανέρωσε, ότι ο Κύριος εξάλειψε την  κατάρα που έλαβε η γη να βλαστάνει αγκάθια και τριβόλια και ότι ο Χριστός αφάνισε τις μέριμνες και τις οδύνες της παρούσης ζωής.
«Εξεδύθη τα ιμάτια και ενεδύθη την πορφύραν, διά να ενδύση τους δερματίνους χιτώνας της νεκρώσεως όπου εφόρεσεν ο Αδάμ μετά την παράβασιν. Κάλαμον έλαβεν ο Κύριος εις την δεξιάν, ως σκήπτρον, διά να θανατώση τον αρχαίον όφιν και δράκοντα. Έλαβεν κάλαμον, διά να σβήση το χειρόγραφον των αμαρτιών μας. Έλαβε κάλαμον διά να υπογράψη βασιλικώς, με το κόκκινον αίμα του, το γράμμα της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας, καθότι και οι βασιλείς με κόκκινον κιννάβαρι υπογράφουσιν. Εις το ξύλον εσταυρώθη,διά το ξύλον της γνώσεως. Έλαβε την γεύσιν της χολής και του όξους, διά την γλυκείαν γεύσιν του καρπού του απηγορευμένου. Έλαβε τα καρφία διά να καρφώση την αμαρτίαν. Άπλωσε τας χείρας του εις τον  Σταυρόν, διά να ενώση τα μακράν διεστώτα, αγγέλους και ανθρώπους, ουράνια και επίγεις. Έλαβε τον θάνατον, διά να θανατώση τον θάνατον. Ετάφη, διά να στρεφώμεθα πλέον ημείς εις την γην, ως το πρότερον… εσκοτίσθησαν οι φωστήρες, διά να γφανερώσουν ότι πενθούσιν τον Σταυρωθέντα. Αι πέτραι εσχίσθησαν,διότι έπασχεν η πέτρα της ζωής. Εις το ύψος του Σταυρού ανέβη, διά το πτώμα οπού έπαθεν ο Αδάμ. Και τελευταίον ανέστη, διά την ιδικήν μας ανάστασιν.»
Ευτυχισμένοι και τρισμακάριοι, όσοι μπορέσουν να αφήσουν τις βιοτικές τους μέριμνες, αυτές τις ημέρες, κι αρχίσουν από τώρα την ευλογημένη πορεία δίπλα στον πορευόμενο προς το Πάθος Χριστό. «Δεύτε ουν και ημείς, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν, ταις του βίου ηδοναίς», «ίνα μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού»

Π. Β. ΠΑΣΧΟΣ