Ἦχος δ'.
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ,
Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,
χαροποιήσας τοὺς μαθητὰς
τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος•
βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας
ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ,
ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
Ανελήφθης στους ουρανοὺς δοξασμένος, Κύριε Ιησού Χριστὲ ο Θεός μας, αφού εχαροποίησες τόσο πολὺ τους μαθητές σου με την υπόσχεσι, ότι θα στείλης το Πανάγιό σου Πνεύμα• αυτοὶ δε εβεβαιώθηκαν για μια ακόμη φορὰ με την ευλογία σου, ότι συ είσαι ο Υιὸς του Θεού, ο Λυτρωτὴς του κόσμου.
Η τελευταία εμφάνισι του Κυρίου στον κόσμο ήταν η ευλογία. Το περιγράφει ο ιερὸς ευαγγελιστὴς Λουκάς: «καὶ ἐπάρας τὰς χείρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ' αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν». Αυτὴ η ευλογία του Κυρίου ήταν μιὰ κίνησι λειτουργική, για να τους μεταδώσῃ την Χάρι του. Η Εκκλησία απὸ την πρώτη στιγμὴ της παρουσίας της στον κόσμο, ευλογεί τους πιστούς. Οι Απόστολοι, και έπειτα οι επίσκοποι και οι ιερείς με την ίδια κίνησι του χεριού, που υπέδειξε ο Κύριος, ευλογούν και αγιάζουν τον λαὸ του Θεού. Η ευλογία είναι μια εξωτερικὴ πράξι, και μιὰ ουσιαστικὴ λειτουργία. Ιδιαίτερα, όταν τελούνται τα ιερὰ μυστήρια, οι λειτουργοὶ ευλογούν τα τίμια δώρα στη θεία Ευχαριστία, ευλογούν το νερὸ της Βαπτίσεως, το λάδι του Ευχελαίου, τα στέφανα των νεονύμφων, την κεφαλὴ του εξομολογουμένου και του χειροτονουμένου ιερέως. Ευλογούν και τα νήπια στην ώρα του χρίσματος. Αλλὰ και οι ευλογίες προς τους πιστοὺς είναι τόσες πολλὲς στις ώρες της λατρείας. Με την ίδια κίνησι ευλογούμε τους καρποὺς της γης και όλα τα καλὰ έργα που βγαίνουν απὸ τα ανθρώπινα χέρια. Η ευλογία είναι βασικὸ σημείο της λειτουργικής μας ζωής, αναντικατάστατο στοιχείο για την μετάδοσι της χάριτος και του αγιασμού. Η ευλογημένη ζωὴ του πιστού είναι η συνέπεια της ευλογίας, που δέχεται απὸ τον Χριστὸ και τους ιερείς του.
Ἦχος πλ. δ'.
Εὐλογητὸς εἶ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,
ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας,
καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,
καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας,
Φιλάνθρωπε, δόξα σοι.
Πρέπει να ευλογήσαι και να υμνήσαι, Κύριε Ἰησού Χριστὲ και Θεέ μας, συ ο οποίος έκαμες τόσο σοφοὺς και φωτισμένους δασκάλους, τους απλοϊκοὺς ψαράδες της Γαλιλαίας, αφού έστειλες σ' αυτοὺς το Πανάγιό σου Πνεύμα• και χρησιμοποιώντας κατόπιν αυτοὺς σαν κήρυκες και αποστόλους σου προσείλκυσες στο Ευαγγέλιο τον κόσμο ολόκληρο• γι' αυτὸ σε σένα, φιλάνθρωπε Κύριε, ανήκει η δόξα.
Η μεγάλη υπόσχεσι του Κυρίου δεν εβράδυνε να εκπληρωθή. Ήταν η μεγάλη ημέρα της Πεντηκοστής. Οι μαθητές του Κυρίου δεν είχαν ακόμη συνέλθει απὸ την δοκιμασία της απουσίας του. Συγκεντρωμένοι και σιωπηλοὶ κάθονται στο υπερώον. Υπάρχει πάντως μέσα στο βάθος της ψυχής τους κάποια κρυφὴ προσδοκία, κάποια αναμονή, κάποια γλυκειὰ ελπίδα. Κανένας δεν μιλάει. Έμψυχα αδειανὰ δοχεία οι καρδιές τους περιμένουν την ώρα που θα πληρωθούν απὸ την ουράνια βροχὴ της θείας σοφίας και αγάπης. Χέρσοι τόποι που θα πέση στα βάθη τους ζωογόνος βροχή, για να φυτρώσῃ ο σπόρος και να πρασινίσῃ κάθε σπιθαμή, και να σχηματίση ωραίους χλοερούς κυματισμούς, απὸ την ίδια δροσοβόλο αύρα, μέχρις ότου γίνη καρπὸς ώριμος και μεστός, έτοιμος να τροφοδοτήση τον ουρανό. Ψυχὲς αποστολικές, νέοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι, σε ώρα αναμονής• ο νεανικὸς παλμὸς και η ώριμη σωφροσύνη αδρανούν ακόμη. Ω, ώρες γλυκειάς προσμονής και θείου μεγαλείου. Φόβος και σιωπή. Άπνοια και περισυλλογή. «Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὐ ἦσαν καθήμενοι». (Πράξ. γ', 7).
Ουράνιος, ακατάληπτος και απροσμέτρητος καταιγισμὸς απὸ ιερὴ φωτιά. Στιγμὲς αιώνιες και μοναδικὲς στην ιστορία του κόσμου. Πυρωμένες φλόγες σε σχήμα φωτεινών γλωσσών προσδιαγράφουν την πνευματικὴ πορεία του κόσμου, διαμοιράζονται στους εκπλήκτους ιεροὺς άνδρας και αναστρέφουν και μεταστρέφουν ολόκληρο τον ρυθμὸ του εσωτερικού τους κόσμου. Η ψυχή τους ωραιοποιείται. Το πνεύμα αναπτερώνεται. Η συνείδησι φωτίζεται. Η γνώσι απλώνεται. Το σώμα ἐνισχύεται. Το φρόνημα ανανεώνεται. Ο φόβος διαλύεται. Ο θείος ζήλος κορυφώνεται. Ανοίγεται διάπλατα η διάνοιά τους σε νέους κόσμους σοφίας και γνώσεως και οι αλιείς γίνονται θεολόγοι σοφοί. Ανοίγουν το στόμα τους διά να μιλήσουν και η γλώσσα τους συνθέτει νέους φθόγγους, νέες λέξεις. Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται και τόσοι άλλοι άκουαν κατάπληκτοι τους αποστόλους να μιλούν την δική τους γλώσσα. Ήταν το προανάκρουσμα της ευαγγελικής επαγγελίας εις «πάντα τὰ ἔθνη». Το μέγα και ανυπέρβλητο θαύμα είχε γίνει. Ο Παράκλητος, το Πανάγιο και Θείο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας και υπερυμνήτου Τριάδος είχε έλθει σύμφωνα μὲ την ὑπόσχεσι του Κυρίου. Η Εκκλησία είχε πλέον ιδρυθή για να συνεχίζεται απ' αυτὴ και εντὸς αυτής η απολύτρωσι του ανθρωπίνου γένους. Κεφαλὴ και ακρογωνιαίος λίθος της ο Χριστός, πρώτοι λίθοι οικοδομής οι ένδοξοι Απόστολοι. Ευλογημένα παιδιὰ του Θεού, όλοι εμείς.
Μητροπολίτου Ανθίμου Αλεξανδρουπόλεως -νυν Θεσ/νίκης (κείμενο - μτφρ. - σχόλια), Αναστάσιμα - 50 ύμνοι, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1991.
