«Και διαγενομένου του Σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν τον Ιησούν. Και λίαν πρωί της μιας Σαββάτων έρχονται επί το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου και έλεγον προς εαυτάς· τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος· ην γαρ μέγας σφόδρα. Και εισελθούσαι εις το μνημείον, είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν· και εξεθαμβήθησαν. Ο δε λέγει αυταίς· μη εκθαμθείσθε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον; ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε· ίδε ο τόπος, όπου έθηκαν αυτόν. Αλλ' υπάγετε είπατε τοις μαθητές αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς είς την Γαλιλαίαν· εκεί αυτόν όψεσθε, καθώς είπε υμίν…». (Μαρκ. 16, 1-7).
Με πόση συγκίνηση ακούμε στην Ορθόδοξο Εκκλησία μας τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου, την Ευαγγελική περικοπή του Ευαγγελιστού Μάρκου να μας δίνει την πρώτη αυθεντική είδηση για την Ανάσταση του Χριστού με το στόμα των Μυροφόρων Γυναικών.
Ο Ευαγγελιστής Μάρκος δεν μας δίδει άλλες πληροφορίες για τη δράση και το τέλος των Αγίων αυτών Γυναικών, υπάρχουν όμως άλλες Μαρτυρίες ότι εκείνες ξαναείδαν τον Χριστό μετά την Ανάστασή Του και τελείωσαν τη διακονία των και τη ζωή των στην πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων.
Το παράδειγμά των όμως έμεινε και παραμένει μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, στα έργα Εκκλησιαστικής διακονίας και φιλανθρώπου προσφοράς. Διακόνισσες και Μοναχές, Παπαδιές, Νοσοκόμες και Γυναίκες αφιερωμένες σε φιλανθρωπικά και κοινωνικά Ιδρύματα συνεχίζουν το έργο των Μυροφόρων της Γαλιλαίας. Κι άλλες χριστιανές γυναίκες σύζυγοι, μητέρες, αδελφές, γιαγιάδες μέσα στη ζωή του κόσμου χριστιανίζουν άπιστους συζύγους και αδελφούς, βαπτίζουν παιδιά και αδέλφια και κάνουνε το σπίτι και τη γειτονιά των Εκκλησία και ποίμνη του Χριστού. Έτσι κάθε χριστιανή Γυναίκα που κρατεί ζωντανή την πίστη του Χριστού στην καρδιά της γίνεται, χωρίς να το γνωρίζει ίσως, Μυροφόρα και προσφέρει τα Μύρα της χριστιανικής ζωής (πίστη, αφοσίωση, αγάπη και θυσία) στη ζωή του κόσμου.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δικαίως λοιπόν τιμά τη μνήμη των Μυροφόρων, τη δεύτερη Πασχαλινή Κυριακή κι εβδομάδα και σ' όλες σχεδόν τις Κυριακάτικες Λειτουργίες εγκωμιάζει και υμνεί το παράδειγμά των, γιατί πέρα από την καθημερινή διακονία των στην ομάδα του Χριστού, εκείνες έφυγαν τελευταίες από το Σταυρό και έτρεξαν πρώτες στον Τάφο Του.
Τιμή, αγιασμός και χάρη Χριστού στις Γυναίκες εκείνες, που και σήμερα προσφέρουν την αφοσίωση και την διακονία των στην Εκκλησία του Χριστού, που είναι κι αυτή Σώμα Χριστού.
«Λιαν πρωΐ, Μυροφόροι έδραμον, προς το μνήμα σου, θρηνολογούσαι· αλλ’ επέστη προς αυτάς ο άγγελος και είπε· Θρήνου ο καιρός πέπαυται, μη κλαίετε· την Ανάστασιν δε Αποστόλοις είπατε…».
Ο πρ. Κισάμου & Σελίνου Ειρηναίος
Πάρα πολύ μεγάλη πραγματικά απόδειξη της Αναστάσεως είναι το ότι ο Χριστός, που θυσιάστηκε στο Σταυρό, μετά το θάνατό του επέδειξε τόσο μεγάλη δύναμη, ώστε έπεισε ανθρώπους, που ζούσαν σε διάφορες περιοχές, να περιφρονήσουν, χάριν της πίστεως προς αυτόν και της ομολογίας αυτής της πίστεώς τους, και την πατρίδα τους και την οικογένειά τους και τους φίλους τους και τους συγγενείς τους και αυτή τη ζωή τους και να προτιμήσουν αντί των ευχαρίστων και τερπνών του κόσμου, που τους υπόσχονταν οι εχθροί της Πίστεως, και μαστιγώσεις και κινδύνους και μαρτυρικό θάνατο. Αυτά δεν είναι κατορθώματα κάποιου νεκρού, που έμεινε κλεισμένος στον τάφο του, αλλά κάποιου που ανεστήθη και ζει. (PG 50,593)
ιερός Χρυσόστομος
