Η χαρά είναι ο πόθος και η επιδίωξη κάθε ανθρώπου. Αυτή όμως η χαρά, η ευφροσύνη της ψυχής, είναι αποτέλεσμα και απαύγασμα της Αναστάσεως. Δώρο του αναστημένου Κυρίου. Δεν Τον ακούετε; Μετά την ανάσταση Του, στους πρώτους ανθρώπους που συναντά στο δρόμο, τις μυροφόρες γυναίκες, τη χαρά ως χαιρετισμό, αλλά και ως δώρο προσφέρει. «Χαίρεται» τις λέει (Ματθ. κη', 9).
Το απίστευτο, το ανεκλάλητο αυτό γεγονός, γέμισε τη καρδιά τους με νέα αισθήματα. Φόβοι, αγωνίες, προσδοκίες. Και ενώ οι γυναίκες με πτερωτά βήματα σπεύδουν να μεταφέρουν στους μαθητές το μεγάλο γεγονός, εμπρός τους ο αναστημένος Κύριος τις σταματά και τις απευθύνει τον πρώτο αναστάσιμο χαιρετισμό. «Χαίρετε» τις λέει. Αλλά ποιο άλλο μήνυμα, ποιόν άλλο χαιρετισμό είχαν ανάγκη να ακούσουν οι θλιμμένες γυναίκες, παρά λόγο χαράς; Και έρχεται ο λόγος να χύσει βάλσαμο στις ψυχές τους. Η ταραχή, η αγωνία και ο φόβος φεύγουν. Η χαρά πλημμυρίζει την ψυχή τους. (...)
H χαρά αυτή, που έχει πηγή την Ανάσταση του Κυρίου, γίνεται ευφροσύνη, γίνεται αγαλλίαση, είναι μόνιμη και διαρκής, είναι αναφαίρετη, ισόβια και αιωνία.
Γιατί η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι η επισφράγιση της σωτηρίας μας. Απέδειξε ότι ο Κύριος Ιησούς, που «δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν» σαρκώθηκε και σταυρώθηκε, δεν ήταν κοινός άνθρωπος, ο οποίος πέθανε πάνω στο Σταυρό, όπως και οι συσταυρωθέντες ληστές. Εάν ήταν κοινός θνητός, μετά το θάνατο του δεν θα ανασταινόταν. Αλλά εάν δεν ανασταινόταν η θυσία Του για μας θα ήταν χωρίς κανένα καρπό, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. «Ει Χριστός ούκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών, έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών», λέει ο Απ. Παύλος (Α' Κορ. ιε', 17). Τώρα όμως που αναστήθηκε, απέδειξε, ότι ήταν Θεός, απεσταλμένος του ουρανού, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Άρα και η θυσία Του ήταν και θυσία ευάρεστη, ικανή να εξασφαλίσει στο ανθρώπινο γένος τη σωτηρία. Έτσι, ώστε η Ανάσταση να αποτελεί την επισφράγιση της σωτηρίας μας, την αψευδή εγγύηση, ότι είμαστε λυτρωμένοι, την βεβαιότητα, ότι γίναμε πάλι παιδιά του Θεού αγαπημένα, ότι μπορούμε από το Σταυρό του Κυρίου, εάν θέλουμε, να λαμβάνουμε πάντοτε άφεση και συγχώρηση. «Συγγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε». Αλλά αυτό τι άλλο είναι, παρά πηγή πραγματικής χαράς; Ανέκφραστη χαράς των παιδιών του Θεού πού είναι σωσμένα.
Επιπλέον πηγή χαράς, διότι ο αναστημένος Κύριος κατήργησε και τον θάνατο. Με το θάνατο Του πάτησε, σκύλευσε και κατάργησε το θάνατο. «Θανάτω θάνατον πατήσας», ψάλλουν στα πέρατα της γης, όσοι ελευθερώθηκαν με τον θάνατο του Χριστού. Και το σημειώνει τόσο χαρακτηριστικά ο απ. Παύλος: «Νυνί δε, λέει, Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (Α' Κορ. ιε', 20). Όπως δηλαδή ο Χριστός πάτησε το θάνατο και αναστήθηκε πρώτος από τους νεκρούς, έτσι αργότερα με τη δύναμη της Αναστάσεως Του θα αναστηθούν από τον τάφο, σύζυγοι και παιδιά, γονείς και αδελφοί, πιστοί του Χριστού όλοι οι νεκροί. Και θα έλθει πράγματι καιρός, που οι αποθαμένοι θα αναστηθούν από τα μνήματα. Το θνητό και φθαρτό θα ντυθεί αφθαρσία και αθανασία. «Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι». Και θα ακολουθήσουν οι χριστιανοί στον Παράδεισο τον πρώτο Νικητή του θανάτου. Και θα συναντηθούμε εκεί όλοι οι πιστοί, συγγενείς και γνωστοί του Χριστού και ενάρετοι και θα προσφέρουν εκεί αιώνια στον αναστημένο Χριστό τη δόξα και το νίκος. Θα Του προσφέρουμε, αλλά και θα απολαμβάνουμε από τη δόξα Εκείνου.
Σωτηρία και αθανασία. Να τα δώρα της Αναστάσεως του Κυρίου, που είναι συγχρόνως και η πηγή της πραγματικής χαράς κάθε χριστιανού. Της αληθινής χαράς, που δεν αφαιρείται ποτέ. Να γιατί ο χαιρετισμός του Αναστημένου Κυρίου «χαίρεται» προς τις Μυροφόρες και δι αυτών προς όλους τους πιστούς. Έτσι εξηγείται και η χαρά και ευφροσύνη των ημερών αυτών.
Αρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης
